La marca aquiu sus l’arbo, n’i èra pas quan i èm passats aqueste matin, çò qui chepicava beròi los mens amics quan ne’s harén pas paur dab las lors ombras de costuma. Eardic sustot que pareishè d’estar lo mei espaumat. Petrificat davant lo signe, ne se’n podè pas mei virar. Be sabè çò qu’èra dilhèu e qu’èra çò qui l’esvarjava probable. Dab la banda, n’i comprenèm pas gran causa : qu’èran mantua fòrma pinhada sus la cama d’un vielh casso. Qu’i avè un rond hèit de plan. Embarrat dehens un cap de sageta qui avè la punta barrada e virada de cap a la tèrra. Un signe qui ne’ns disè pas arren…

Eardic que’s marmotava paraulas. Qu’èra lo son anar quan ne comprenè pas quauquarren : que s’estava ua pausa davant çò qui ne coneishè pas, la pauma obèrta e los dits croishits, com entà gahar lo sens qui l’escapava. Puish que’s nse virava de cap e que començava l’explic. Mes aqueste còp, per aquesta seuva vielha au pè deus Maubècs, n’avè pas nat explic e qu’i èra despuish òras. Que contunhava la soa estrànsia com tesicat peus secrets celats darrèr lo signe. No’u gausavi pas destorbar. Mes los autes qu’avèn perdut coratge e que m’ahisquèn a har empach a la soa meditacion. Que’u demandèi çò qu’èra e qui pintrè un tau signe. N’avoi pas sonque lo silenci com responsa. La màger part de la banda que volè deishar la nosta mission. Tornar per la plana dinc au vilatge de Pram’sorm. Avoar aus pairs qu’avèn los mainats qui èran perduts e que’n calè har lo dòu. Deishar los Maubècs fin finau e cercar tribalh mei luenh, on la mar desvora la tèrra. Qu’èri sol a voler contunhar e ne’us ne podí pas voler. Be calè estar pèc entà perseguir davant un tau avertiment. Be n’èri dilhèu, mes qu’aví dat la mea paraula au vilatge e quan ei dada ne la me cambii pas jamei. Estossi conscient deus dobtes deus nostes amics, Eardic que’s n’avieneré dab jo. Mes n’avè pas deishat d’espiar la marca quitament tà perperejar e davant la soa paralisi, los nostes parions que volèn har banda a despart. Qu’ensagèi de’us retiéner, de’us rassegurar, mes la mea votz tresmautanta ne’us convençó pas. Que’us vedí deishà’m shens poder avé’us en òdi. Senant adius que’us saludèi despoderat, quan ua votz hreda e brusca que’us torrè sus plaça. Qu’èra la d’Eardic qui èra tornat peu demiei de nosautes e qui digó en nse virà’s de cap :

«Ne podem pas mei sortir d’aquesta seuva. Qu’èm presoèrs deu signe, çò contunhè en puntar la marca suu vielh casso, qu’èm a la mercé de la Dēlas’atā.»

Que decidim de’ns pausar còsta lo casso entà’ns deishar lo temps de trobar ua solucion. Mantua question qu’estón pausadas, chicas responsas qu’estón dadas. Qu’èra magica la marca e gessida d’ua magia poderosa, de las qui ne s’aprenen pas aus Cercs. Be n’èra segur Eardic. Mes quan demandèm çò qu’èra la Dēlas’atā, qu’estó mei esitant :

«Ne coneishi pas sonque lo son nom, çò’ns responó, qu’ei lo son nom que podem léger sus l’arbo. Lo son poder qu’ei lo son nom.»

Qu’avèm paur. Qu’èram uelhòquis a claverar la marca. Quan la nueit hasó la soa entrada qu’aluquèm un huec entà ns’aconortar e rassegurà’ns. Arrés non dromiré aqueth ser, guardant-nse los uns aus autes. Amassa contra tot çò qui poderé surgir de l’escurada.